Και τούτο, διότι ήταν, κατά τη γνώμη μας, προφανές ότι ιδιωτικές επιχειρήσεις, που λειτουργούν με αποκλειστικό κριτήριο το (γρήγορο) κέρδος, δεν μπορούν να εγγυηθούν τη συνεχή, καθολική, ποιοτική και οικονομικά προσιτή παροχή ζωτικής σημασίας αγαθών.
Εν τέλει, με την απόφαση 1906/2014 δικαιωθήκαμε με την απαγόρευση, έστω, ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ.
Συνημμένως, σας αποστέλλω τη σχετική απόφαση, καθώς και ένα μικρό σχόλιο, σε περίπτωση που το βρείτε ενδιαφέρον.
Με εκτίμηση,
Αλέξανδρος Σαρηβαλάσης
Δικηγόρος
Το Σχόλιο:
Όπως είναι ήδη γνωστό, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας με την 1906/23.05.2014 απόφασή της ακύρωσε την απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής, με την οποία το Δημόσιο είχε μεταβιβάσει το σύνολο των μετοχών, που κατείχε στην ΕΥΔΑΠ, προς το ΤΑΙΠΕΔ. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Χώρας απαγόρευσε την πλήρη, τύποις και ουσία, ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, η οποία και επιχειρήθηκε από την Κυβέρνηση δια της πώλησης του συνόλου των μετοχών σε ιδιώτες, αναφέροντας, μεταξύ άλλων, ότι η «κατ’ ουσίαν μετατροπή της δημοσίας επιχειρήσεως σε ιδιωτική, που λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος, καθιστά αβέβαιη τη συνέχεια της εκ μέρους της παροχής προσιτών υπηρεσιών κοινής ωφελείας, και δη υψηλής ποιότητας, η οποία δεν εξασφαλίζεται πλήρως με την κρατική εποπτεία». Είναι, μάλιστα, ενδιαφέρον ότι το Δικαστήριο στήριξε την αντισυνταγματικότητα της επιχειρούμενης ιδιωτικοποίησης στα άρθρα 5 παρ. 5 και 21 παρ. 3 του Συντάγματος, τα οποία προστατεύουν την υγεία των πολιτών.
Σύμφωνα με την (προ κρίσης) νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας και την ευαισθησία του σε θέματα προστασίας θεμελιωδών συνταγματικών αγαθών, μία τέτοια απόφαση, όπως η 1906/2014, δεν θα προκαλούσε - παρά την σε κάθε περίπτωση σημασία της - ιδιαίτερη εντύπωση. Εν μέσω, όμως, τέτοιας φόρτισης και πίεσης, που, ως μέλη της ίδιας πάσχουσας κοινωνίας μας, δέχονται οι δικαστές, η απαγόρευση στην Κυβέρνηση να ιδιωτικοποιήσει την πλέον σημαντική για τη Χώρα μας (όπως και για κάθε κράτος) δημόσια επιχείρηση, κατ’ εφαρμογή ρητής απαίτησης των Μνημονίων, αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Είναι γεγονός ότι τέτοιας σπουδαιότητας ζητήματα, που αφορούν, κατά κυριολεξία, στην υγεία και αξιοπρεπή διαβίωση του συνόλου των πολιτών, θα έπρεπε να έχουν ήδη αντιμετωπιστεί από την Κυβέρνηση. Είναι πραγματικά λυπηρό, ότι η Κυβέρνηση δεν κατάφερε να διαπραγματευθεί ούτε καν τον δημόσιο χαρακτήρα της επιχείρησης παροχής του σπουδαιότερου αγαθού, του νερού, και, έτσι, υποχρεώθηκε ο Δικαστής να το πράξει.
Σύμφωνα με την (προ κρίσης) νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας και την ευαισθησία του σε θέματα προστασίας θεμελιωδών συνταγματικών αγαθών, μία τέτοια απόφαση, όπως η 1906/2014, δεν θα προκαλούσε - παρά την σε κάθε περίπτωση σημασία της - ιδιαίτερη εντύπωση. Εν μέσω, όμως, τέτοιας φόρτισης και πίεσης, που, ως μέλη της ίδιας πάσχουσας κοινωνίας μας, δέχονται οι δικαστές, η απαγόρευση στην Κυβέρνηση να ιδιωτικοποιήσει την πλέον σημαντική για τη Χώρα μας (όπως και για κάθε κράτος) δημόσια επιχείρηση, κατ’ εφαρμογή ρητής απαίτησης των Μνημονίων, αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Είναι γεγονός ότι τέτοιας σπουδαιότητας ζητήματα, που αφορούν, κατά κυριολεξία, στην υγεία και αξιοπρεπή διαβίωση του συνόλου των πολιτών, θα έπρεπε να έχουν ήδη αντιμετωπιστεί από την Κυβέρνηση. Είναι πραγματικά λυπηρό, ότι η Κυβέρνηση δεν κατάφερε να διαπραγματευθεί ούτε καν τον δημόσιο χαρακτήρα της επιχείρησης παροχής του σπουδαιότερου αγαθού, του νερού, και, έτσι, υποχρεώθηκε ο Δικαστής να το πράξει.
Διαβάστε ολόκληρο το σκεπτικό της απόφασης 1906/2014 ΕΔΩ
Πηγή: Νίκος Γεωργακάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου