"Πολυτεχνείο" (17 Νοέμβρη 1973): Ποιούς "ανέτρεψε";

... αυτό μας οδηγεί!

Εάν ρωτήσεις σήμερα έναν νέο "τι ακριβώς" συνέβη στο Πολυτεχνείο εκείνες τις ηρωϊκές μέρες του Νοέμβρη δεν είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα πάρεις μια ικανοποιητική και ολοκληρωμένη απάντηση!

Και γι' αυτό δε φταίει ο ίδιος αλλά η καθημερινή πίεση επιβίωσης που δέχεται ο νέος και η οικογένειά του. Σε συνάρτηση δε, με την απόλυτη κρατική «εξαθλίωση» της ποιότητας στην Παιδεία και της εφαρμογής των "παθών" στους εκπαιδευτικούς, όπου εγκλωβισμένοι στην ανασφάλεια του "αύριο" και την "κινητικότητα" του σήμερα, δεν τους αφήνει περιθώρια να οργανώσουν σωστές και ολοκληρωμένες εκδηλώσεις αφιερωμένες στα πραγματικά γεγονότα και στις αληθινές διαστάσεις τους.   

Εκτός όμως από τους νέους, παρατηρούμε και μια προσπάθεια "ηρωοποίησης" των δικτατόρων, από τη γενιά των σημερινών 45άρηδων και ... βάλε, με ατάκες του τύπου:

... εκεί Χούντα!

« ε, ρε Παπαδόπουλο που χρειαζόμαστε ...», « δεν υπήρχε διαφθορά τότε, ούτε σπατάλη», « Υπήρχε χρηστή κρατική διαχείριση»,  «Εκείνοι τουλάχιστον δεν έκλεψαν», «Αυτοί δεν έκαναν περιουσίες και η ζωή τους δεν προκαλούσε», «Επί χούντας ο κόσμος έτρωγε ψωμάκι», «αν δεν μιλούσες ζούσες καλά», «τότε υπήρχε οικονομική ευμάρεια και όχι κρίση, όπως σήμερα!».

- Τι συνέβη λοιπόν στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοέμβρη του 1973; 

  Σε ποιους αντιστάθηκε και τι ζητούσε με τόσο πάθος; 
 

  Ας δώσουμε κάποιες τεκμηριωμένες απαντήσεις με λόγο και εικόνα.

- Χρειαζόμαστε έναν Παπαδόπουλο σήμερα;

·        Στις 6.30 π.μ., της 21^ης Απριλίου 1967, μεταδόθηκε ανώνυμη ανακοίνωση, στην οποία αναφερόταν ότι «λόγω της εκρύθμου καταστάσεως από του μεσονυκτίου ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας». Λίγο αργότερα μεταδόθηκε και βασιλικό διάταγμα, με το οποίο αναστέλλονταν τα άρθρα 5, 6, 8, 10, 11, 12, 14, 18, 20, 95 και 97 του Συντάγματος περί ατομικών δικαιωμάτων, ελευθεριών κ.λ.π. Τέλος, μεταδόθηκαν ανακοινώσεις για απαγόρευση κυκλοφορίας οχημάτων και πολιτών στους δρόμους της Αθήνας, ανάληψης χρημάτων από τις τράπεζες, για διακοπή των μαθημάτων στα σχολεία, για κλείσιμο του χρηματιστηρίου, κ.ο.κ.

•      Ανήμερα του πραξικοπήματος, στα Γιάννενα, σημειώνεται η πρώτη λαϊκή αντίδραση όπου πολλοί φοιτητές με καθηγητές τους συγκεντρώθηκαν, γι’ αυτό το λόγο, στο προαύλιο του Πανεπιστημίου της πόλης παρουσία και του δημάρχου. Η Χωροφυλακή που επενέβη συνέλαβε 14 φοιτητές και τον δήμαρχο.

•       Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, μέχρι τις 30 Απρίλη είχαν συλληφθεί 8.270 άνδρες και γυναίκες, από τους οποίους οι 6.118 εκτοπίστηκαν στη Γυάρο. Σύμφωνα, όμως, με τους υπολογισμούς των πολιτικών κομμάτων και των ξένων δημοσιογράφων, οι συλλήψεις έφτασαν τις 10.000 με 12.000. Αυτούς που συνέλαβε η αστυνομία της Αθήνας τους μετέφεραν στην αρχή, για μερικές μέρες, στον Ιππόδρομο του Φαλήρου. Όσους συνέλαβε η αστυνομία Πειραιά τους μετέφεραν στο Στάδιο Καραϊσκάκη, ενώ οι συλληφθέντες από τα προάστια μεταφέρθηκαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας.

• Ο Αλέξανδρος Ζαούσης κάνει λόγο για πέντε νεκρούς τη «νύχτα της “Εθνοσωτηρίου”». Πιο γνωστή, όμως, είναι η περίπτωση της δολοφονίας του κομμουνιστή Παναγιώτη Ελή που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στις 25 Απρίλη στον Ιππόδρομο από τον ανθυπίλαρχο Κώτσαρη Κωνσταντίνο και τον «εν ψυχρώ» πυροβολισμό, από έναν στρατιώτη, της νεαρής Αθηναίας Μαρίας Καλαυρά διότι δεν υπάκουσε στις διαταγές του! Και όλα αυτά για … «κολατσιό»!

Για … κολατσιό ο Γ. Παπαδόπουλος, στην πρώτη συνέντευξη Τύπου, δήλωνε με απόλυτο κυνισμό για τις προθέσεις τους:

«Μην ξεχνάτε κύριοι ότι ευρισκόμεθα ενώπιον ενός ασθενούς, τον οποίο  έχωμεν επί της χειρουργικής κλίνης και τον οποίον εάν ο χειρουργός δεν προσδέση κατά τη διάρκεια της εγχειρήσεως επί της χειρουργικής κλίνης, υπάρχει περίπτωσις αντί διά της εγχειρήσεως να του χαρίση την αποκατάστασιν της υγείας του, να τον οδηγήση εις τον θάνατον… Οι περιορισμοί τους οποίους θα επιβάλωμεν είναι το δέσιμον του ασθενούς επί της κλίνης διά να υποστή ακινδύνως την εγχείρησιν».

   Επτά ολόκληρα χρόνια κράτησε αυτό το χειρουργείο και το κόψε–ράψε των χειρουργών!

- Υπήρχε χρηστή κρατική διαχείριση;

   Με το που «κάθισαν» στις καρέκλες τους και πριν καλά-καλά προλάβουν να τις ... ζεστάνουν, οι συνταγματάρχες νομοθέτησαν την αύξηση των αποδοχών τους. Σχεδόν διπλασίασαν τον πρωθυπουργικό μισθό: Από τις 23.600 δρχ. τον ανέβασαν στις 45.000 δρχ. (περίπου 100% αύξηση). Με την ίδια ρύθμιση αυξήθηκαν οι αποδοχές των υπουργών και υφυπουργών, από τις 22.400 στις 35.000 δρχ. (περίπου 50% αύξηση). Θεσπίστηκαν επίσης και ημερήσια «εκτός έδρας» για τον πρωθυπουργό (1000 δρχ.) όπως και για Υπουργούς και Υφυπουργούς (850 δρχ.).

- Η ζωή τους, προκαλούσε;       

α. Είναι γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος είχε στη διάθεσή του βίλα (τη γνωστή βίλα) στο Λαγονήσι, στην οποία διέμενε αντί αστείου ενοικίου. Η βίλα ανήκε στον Αριστοτέλη Ωνάση.

β. Για την «συνηθισμένη» εν Ελλάδι ζωή της, η Ντέλλα Ρουφογάλη έχει πει:
   «Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κομπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους καινούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977»).

   Υπήρχαν όμως και τα .. έκτακτα περιστατικά, όπως οι αρραβώνες της με το Ρουφογάλη. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ' όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω».

- Υπήρχε διαφθορά και σπατάλη τότε;

  α. Ο Παπαδόπουλος στήριζε τον Ωνάση (του οποίου «συμπτωμα-τικά» ενοικίαζε τη βίλα στο Λαγονήσι) στη διαμάχη που είχε με άλλους «Κροίσους» της εποχής, με «μήλο της έριδος» το περιβόητο τρίτο διϋλιστήριο της χώρας.

Την ίδια στιγμή το άλλο «πρωτοπαλίκαρο» του καθεστώτος, ο Νίκος Μακαρέζος, τασσόταν στο πλευρό του Νιάρχου.

Οι διαμάχες χρόνων των «αδιάφθορων» έδωσαν τελικά το ’72

(καθώς ο Ωνάσης αποσύρθηκε) το τρίτο διυλιστήριο στους Ανδρεάδη – Λάτση. Ένα ακόμη δόθηκε στο Βαρδινογιάννη.

   β.  Ο Μακαρέζος υπογράφει με τον εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ, από τις ΗΠΑ, σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας Οδού (ΦΕΚ 1969/Α/15). Το έργο υπολογίστηκε στα 150 εκ. δολάρια, εκ των οποίων σχεδόν το 1/3 θα το κάλυπτε το ελληνικό κράτος. Οι δικτάτορες εγγυήθηκαν, μέσω του Ελληνικού κράτους, τα δάνεια του Μακντόναλντ, τον «διευκόλυναν» με αμέτρητα ομόλογα, του έδωσαν 4,5 εκ. δολάρια ως προκαταβολή και όρισαν την αμοιβή του επί των εξόδων, συνυπολογίζοντας σε αυτά τη χρηματοδότηση του ... Δημοσίου!

Εάν ο Μακντόναλντ διαπίστωνε πως δεν επαρκούσαν τα 150 εκ. δολάρια, είχε δυο επιλογές. Να ψάξει για περισσότερα ή «να θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις 150 εκ. δολάρια».

Ο Μακντόναλντ δεν εξασφάλισε καμία χρηματοδότηση – ίσως να μην είχε και λόγους να το κάνει. Αποχαιρέτησε, λέγοντας ίσως νοερά κάποιο «thanks folks» για τα 4,8 εκ. δολάρια συν τα 33,4 εκ. σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου που πρόλαβε να τσεπώσει και … την έκανε!

   γ.  Ο εκδότης της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος», Σάββας Κωσταντόπουλος μετά από 6 μήνες ζωής της δικτατορίας γνωστοποιούσε -με επιστολή του- στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ορισμένες διαπιστώσεις:

«Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία. Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή και ούτω κάθε εξής)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος).

Τα ίδια και χειρότερα τόνιζε στον Κ. Καραμανλή ο ακραιφνής χουντικός Κωσταντόπουλος, το Δεκέμβριο του '73. Αναφερόταν στην περίοδο Παπαδόπουλου, τον οποίο είχε ήδη ανατρέψει (25 Νοεμβρίου '73) ο λεγόμενος «αόρατος δικτάτορας», Δημήτρης Ιωαννίδης. Τόνιζε λοιπόν:

«Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος).

  - Επί Χούντας ο κόσμος έτρωγε ψωμάκι;

  Εφόσον ικανοποιούσε τις καθεστωτικές απαιτήσεις και συμφωνούσε σε όλα (Yes sir!, δηλαδή), ενδεχομένως να’ τρωγε κι ένα ξεροκόμματο!

Εξορίστηκαν χιλιάδες άτομα επειδή δεν ήπιαν «άσπρο πάτο» ρακί στην υγεία του πρωθυπουργού, είτε επειδή δεν έστειλαν το παιδί τους σε (καταναγκαστική) εθελοντική εργασία, είτε επειδή ήθελαν να σωθούν από τα καθημερινά βάσανα και αποπειράθηκαν να περάσουν τα σύνορα παράνομα. Οι τόποι εξορίας γέμιζαν με όλους αυτούς που το καθεστώς δεν συμπαθεί και όχι αναγκαστικά με αυτούς που δεν συμπαθούν το καθεστώς. Οι δικτατορίες και οι χούντες, έχουν τον τρόπο να τιμωρούν ακόμα και τη σιωπή. Τις ενοχλητικές φωνές, απλώς τις «σβήνουν» χωρίς πολλή σκέψη.

- Εάν δεν μιλούσες, ζούσες καλά;

  Εάν μιλούσες κατά του καθεστώτος, ήσουν «τελειωμένος»!   

  Εάν, σαν δημοσιογράφος, ξεπερνούσες τα όρια τους, «χανόσουν»!

  Εάν δεν μιλούσες, απλά ζούσες.

  Εάν μιλούσες υπέρ «τους», ζούσες ... καλά.

  … Δεν μιλάμε φυσικά για αξιοπρέπεια!

- Εκείνοι έκλεψαν;

  Στις  14 Δεκεμβρίου του ‘68, ο Παπαδόπουλος ανακοίνωσε ότι έφθασε η ώρα να εκπληρώσει η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» μια υπόσχεση, την οποία είχε δώσει προς τον Θεό η ...Δ’ Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Άργος το 1829 (!): Την ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος. Στα Τουρκοβούνια.

Η «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων», τον Ιούνιο του 1973, έγραφε ότι «Το “Τάμα” Θα αποτελέσει, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασσικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό». 

Αφού συγκροτήθηκε «Ανώτατη Επιτροπή» με την κορυφαία χουντική «τριανδρία» να επιβλέπει το έργο (!) με την αρωγή και ενός «Γνωμοδοτικού Συμβουλίου», και  το «Ειδικό Ταμείο» που συστάθηκε τότε, για την οικονομική διαχείριση του έργου το  Γενάρη του '74 δημοσιεύθηκε ο απολογισμός του «Ειδικού Ταμείου». Στο «Ταμείο» είχαν εισρεύσει 453,3 εκατομμύρια δρχ. εκ των οποίων είχαν εξαφανιστεί τα 406 εκατομμύρια!

Όλα αυτά δαπανήθηκαν – υποτίθεται- για απαλλοτριώσεις, «προπαρασκευαστικά έργα», «μελέτες», εργασίες «διοικήσεως και λειτουργίας»...

Επιπρόσθετα αναφέρουμε ότι την τριετία 1970 -73 έγιναν τρεις διαγωνισμοί για «προσχέδια» που κηρύχθηκαν άγονοι. Συνολικά, στην τριετία υποβλήθηκαν 73 προτάσεις, καμία όμως δεν κρίθηκε ικανοποιητική. Κι όμως, μοιράστηκε (μαζί με τους επαίνους για τις σχετικές προσπάθειες) το ποσό των 3.650.000 δρχ. Ποσό που υπερέβαινε ... 900 φορές (!) το μέσο μισθό ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα.

Πήραμε λοιπόν μια σύντομη «γεύση» του «άνοστου» αστείου της 7ετίας! Τόσο … «αστείο» που όταν ο δικτάτορας χόρευε καλαματιανό και σουβλίζανε οι στρατιώτες τόνους κρέατος στις φιέστες (των στρατοπέδων) το Πάσχα, την ίδια ώρα οι εξόριστοι στη Γυάρο, στη Λέρο και αλλού, λιμοκτονούσαν και βασανίζονταν για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Για τους δικτάτορες, όπως και για τους φασίστες (una faccia, una razza),

… ο μεγαλύτερος εχθρός είναι η νοημοσύνη και η γνώση!

Σ’ αυτή την … «δημοκρατία» αντιστάθηκαν το Νοέμβρη του ’73 οι νέοι της Νομικής, του Πολυτεχνείου αλλά και όλη η εργαζόμενη γενιά της εποχής.

  Τα συνθήματα της εποχής ήταν:

«Έξω τώρα οι Αμερικάνοι», «Λαέ πεινάς γιατί δεν πολεμάς», «Λαέ πολέμα σου πίνουνε το αίμα», « «Κάτω η Χούντα», «Λαέ, λαέ ή τώρα ή ποτέ»,  «Ουε! Γραμματείς, Φαρισαίοι, Υποκριταί».

Το τραγούδι-ύμνος του Πολυτεχνείου (Στίχοι του Αλέκου Παναγούλη και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη) σημάδεψε γενιές!

Φυσικά και τη δικιά μας. Ακούστε το ...

Το σύνθημα όμως που σημάδεψε την εποχή του Πολυτεχνείου 

... Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ '73!

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

είναι επίκαιρο, περισσότερο από ποτέ, ΣΗΜΕΡΑ!

Σήμερα το … συνεχίζουμε: 

Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ’73!

Οι κυβερνητικές επιλογές, με ωμότητα και διαφθορά,  εφαρμόζουν … «τυφλά» τις επιταγές της Τρόϊκα (ΕΚΤ, ΕΕ και ΔΝΤ) και «εκτελούν» οριζόντια κάθε τι που προάγει τον πολιτισμό (ΕΡΤ, Παιδεία, Υγεία, Εθνικός πλούτος, κ.λ.π.) και την πρόοδο της χώρας μας, με αποτέλεσμα να εξαθλιώνει καθημερινά το βιός μας.

Παρακολουθήστε το βίντεο που ακολουθεί, του Π. Βούλγαρη:

 Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974

Κλείνοντας το σύντομο ιστορικό χρονικό της «ταυτότητας» της … "τότε" με την "σημερινή" Χούντα παραθέτουμε μία ευστοχη επισήμανση ατάκα του Γ. Σαββίδη, προέδρου της ΠΟΕΣΥ, με αφορμή την πρόσφατη εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ:

«στην πίσω γραμμή, είναι μία γραμμή αστυνομικών, με κράνη και ασπίδες. Αυτή, είπε, είναι η εικόνα της κυβέρνησης, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μπροστά είναι πλήθος κόσμου. Αυτή είναι η εικόνα της Δημοκρατίας».